بسم الله الرحمن الرحیم

«ولاتحسبن الذين قتلوا في سبيل‌الله امواتاً» اينجانب پاسدار ابراهيم بارگاهي که براي دومين بار عازم جبهه هستم و به سوي شهادت مي‌شتابم، چون بار اول که در جبهه بودم و لياقت و سعادت شهيد شدن را نداشتم،‌ اين بار مي‌روم که خداوند، جان ناقابل ما را قبول نمايد و شربت شهادت بنوشم. من مي‌خواهم به جايي بروم که رجايي و باهنر و بهشتي و مطهري و طالقاني و نواب‌ صفوي و ديگر شهداي مجلس مثل «کامکاري، نيکبخت، زينبي، بيژني، ضرغام، امرالله و ديگر شهدا آنجا باشند.

روح و شخصيت شهيد آنچنان پاک و وارسته شده است که در بدنش و در خونش و حتي در جامعه‌اش اثر گذاشته است. بدن شهيد، يک جسد متروح است، يعني جسدي است که احکام روح بر آن جاري شده، بدن و جامه‌ شهيد از ناحيه‌ روح و انديشه و حق‌پرستي و پاک باختگي ‌اش کسب شرافت کرده است.

شهيد اگر در ميدان معرکه، جان به جان آفرين تسليم مي‌کند، بدون غسل و کفن با همان تن خون‌آلود و جامه‌ خون‌آلود دفن مي‌شود.

اگرچه دنيا، زيبا و دوست‌ داشتني است، دنيا آدم را به طرف خودش مي‌کشد اما خانه‌ آخرت خيلي از دنيا زيباتر است؛ خيلي از دنيا بالاتر و عالي‌تر است که آخر کار بايد گذاشت و رفت؛ پس چرا انسان آن را در راه خدا انفاق نکند. اين بدن‌هاي ما ساخته شده که آخر بميرد پس چرا در راه خدا با خمپاره قطعه ‌قطعه نشود.

پدر و مادرم و خواهرم و همسرم اگر من بدون خداحافظي از شما به جبهه رفته‌ام، وقت نداشتم خبر بدهم مرا ببخشيد و حلالم کنيد و بر من گريه نکنيد و راهم را ادامه بدهيد....

خداوندا! در چشمانم روشنايي و در دينم بصيرت و در قلبم يقين و در علمم اخلاص و در نفسم سلامت و در روزيم وسعت قرار بده و مرا مادامي که باقي هست، شکرگزار خودت قرار بده .....

والسلام

«شهید ابراهيم بارگاهي»